Το Δράμα της Β' Αθηνών

Το κείμενο που ακολουθεί το έγραψα τον Φλεβάρη του 2004, λίγες μέρες πριν από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές. Ο ήρωάς μου βαριέται τη ζωή του και θέλει να ζήσει καινούργιες συγκινήσεις... Νομίζω ότι εξακολουθεί να ειναι επίκαιρο - και φαντάζομαι ότι θα εξακολουθήσει να είναι στο μέλλον...

------

Υποψήφιος Βουλευτής

------

Χρήματα απέκτησα πολλά, και δόξα άλλη τόση.
Άλλα η ζωή σημαντικά δεν έχει να μου δώσει.
Και τώρα που καβάλησα τη μέση ηλικία
πρέπει να γίνω ενεργός, να σπάσει η ανία.
Σπίτι – δουλειά και τούμπαλιν, παιδιά, σκυλιά, βαριέμαι.
Πρέπει να βρω απασχόληση, να έχω να τραβιέμαι,
να λείπω βράδια, πρωινά, να μπω σε δεξιώσεις,
να νιώσω καταξίωση, να κάνω και δηλώσεις
να εκτιμούν τη γνώμη μου ασχέτως του τι λέω,
να με περνούν για κοσμικό, να κάνω τον σπουδαίο.
Γιατί μεγάλωσα πολύ και πρέπει να προσφέρω
– μα πριν να γίνω ραμολί και με φωνάζουν γέρο…

Εκάθησα και σκέφτηκα με αίσθημα ευθύνης
κάτι να έκανα καλό για χάρη της ειρήνης.
Αμέσως όμως σκέφτηκα, δεν είμαι ο Κόφι Ανάν.
Στα γόνατα έχω αρθρίτιδα, τα πόδια μου πονάν.
Μιλάω μόνο αγγλικά, και τούτα μετά βίας
όπως μιλούν οι κάτοικοι της ορεινής Λαμίας.
Θα πρέπει να σκεφτώ καλά τι έχω από προσόντα
– εκτός απ’ το διώροφο και το αμάξι Χόντα…

Στην τηλεόραση έβλεπα να κονταροχτυπιούνται
πολιτευτές και βουλευτές, και να τσουρομαδιούνται.
Αυτό είναι πάθος, σκέφτηκα, και έχει ενδιαφέρον
να βρίζεις, να συγχύζεσαι για ίδιον συμφέρον.
Τόσο ενθουσιάστηκα, που σκέφτηκα ευθύς
στις εκλογές που έρχονται να πάω για βουλευτής.
Να έχω δόξα πιο λαμπρή, να με γνωρίζουν όλοι,
να με κερνάνε τσικουδιές, γλυκό λικέρ ροσόλι.
Οι κάμερες να τρέχουνε δηλώσεις μου μη χάσουν
και να παλεύουν σθεναρά κοντά μου για να φτάσουν.
Να έχω τζάμπα Μερσεντές μ’ υδραυλικό τιμόνι,
στο G-B Corner να δειπνώ, το κόμμα να πληρώνει…

Με τοποθέτησαν, που λες, στη Β’ Αθηνών
κι αισθάνομαι να μου ’ρχεται το εγκεφαλικόν,
λες και δεν είχανε αλλού να με τοποθετήσουν.
Άντε να πω στο πόπολο να ’ρθουν να με ψηφίσουν,
άντε να πας σε λαϊκές σ’ εικοσιπέντε δήμους
να κυνηγάς με το στανιό τις λαϊκές τις ψήφους.
Θα με τρελαίνουν στα φιλιά, στις αγκαλιές οι γέροι
από τις χειραψίες τους θα μου πιαστεί το χέρι.
Χάθηκε, άραγε, να μπω σε μονοεδρική

και να ξεμπλέξω γρήγορα, ευθύς, στο πι και φι; (…)