Σε παίρνω και μιλάει, ή "Knock-knock on Heaven's door"

Είπα να αρχίσω σιγά-σιγά να νεκρανασταίνω το δόλιο μου το blog, που σαν ψωρόσκυλο το περιφρονούσα τόσον καιρό, και σαν αρχή ας κάνω ένα μικρό και ανώδυνο σχολιάκι περί της κατρακύλας της ελληνικής δισκογραφίας.

Όπου δισκογραφία εστί το σύνολο της παραγόμενης ποσότητας ψηφιακών δίσκων μουσικής, ενίοτε και αναλογικών σε μορφή βινυλίου (νέα μόδα, που κάποιοι βάλθηκαν να τη νεκραναστήσουν, όπως εγώ το blog μου ένα πράμα...), και η οποία τελευταία πνέει τα λοίσθια, όμως μην της το πείτε και τη στενοχωρήσετε...

Και μας αμολάνε μούτζες πάνω στα εξώφυλλα των CD ή κάθε φορά που χαζεύουμε κανά βιντεοκλίπ στο MAD, ότι και καλά η πειρατεία είναι που σκοτώνει τη μουσική, και που οι πωλήσεις ελληνικών CD έχουν πέσει... (στο ένα πέμπτο; Στο ένα δέκατο;) σε σχέση με δέκα χρόνια πριν, με σύνθημά τους "Φονιάδες των CD, παλιο-Νιγηριανοί". Από το καλοκαίρι του 2006, το χρυσό απονέμεται πλέον με τη συμπλήρωση μόλις 15.000 πωλήσεων, ενώ το πλατινένιο απαιτεί 30.000 αντίτυπα, όταν μέχρι το 1990 απαιτούνταν 50.000 αντίτυπα για να χαρακτηριστεί ένα άλμπουμ χρυσό και 100.000 για να γίνει πλατινένιο! Τουτέστιν, 70% κάτω...

Είδες πετυχησά οι μαύροι; Αν τα καταφέρνουν τόσο καλά, αναρωτιέμαι γιατί δεν τους βάζουν διευθυντές στις δισκογραφικές τους;...

Δηλαδή η μπίζνα δεν πάει καλά, κι έτσι φτάσαμε να πλατινάρουμε δίσκους που πουλάνε μόλις 30.000 αντίτυπα. Σημειωτέον, το "πουλάνε" είναι λέξη κομβικής σημασίας. Το νουμεράκι αφορά τις παραγγελίες των σιντάδικων και άρα την ποσότητα των τεμαχίων στα ράφια. Έτσι, για να σας το κάνω πιο λιανά, το ότι η Πρωτοψάλτη πήρε πλατινένιο δίσκο για το τελευταίο της CD (ξέρετε... αυτό με τον Θωμά που πάει στη Χαβάη) δε σημαίνει ότι 30.000 CD αγοράστηκαν από τον κόσμο και βρίσκονται στις σιντοθήκες μας, αλλά ότι 30.000 CD βρίσκονται στα σιντάδικα προς πώληση. Μπορεί να αγοραστούν και σε δέκα χρόνια (γιατί τα αληθινά έργα τέχνης κερδίζουν συν τω χρόνω την αξία τους - λέμε τώρα!), αλλά η Πρωτοψάλτη παίρνει την πλατίνα προκαταβολικά. Να 'χει κι ο δήμαρχος Κακλαμάνης να ασχολείται με κάτι, γιατί πολλή αναδουλειά έπεσε στον Δήμο Αθηναίων τελευταία!

Για την Πρωτοψάλτη ειδικά, και το τελευταίο της πόνημα ιδιαίτερα, με λύπη μου τη βλέπω να κατρακυλάει από σημαντική ελληνίδα ερμηνεύτρια σε ιέρεια της βλαχοπόπ. Θα μου πείτε, να 'ναι καλά κι η Heaven, που ΤΟΣΑ έχει συνεισφέρει στον σύγχρονο μουσικό μας πολιτισμό, με μπροστάρη τον Φοίβο και μασκότ τη Δέσποινα. Βέβαια, το ζήτημα για μένα δεν είναι τι κάνει η κάθε εταιρεία, αλλά τι κάνει ο καλλιτέχνης. Κι αναρωτιέμαι: είναι δυνατόν μια τραγουδίστρια του βεληνεκούς της Πρωτοψάλτη να επηρεάζεται από τον κάθε άσχετο μάνατζερ της όποιας δισκογραφικής στην επιλογή των τραγουδιών της; Λογικά δε θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο, δηλαδή η Πρωτοψάλτη να επιβάλλεται της (όποιας) Heaven; Στην τελική, ακόμα κι αν το δούμε τελείως μαρκετινίστικα, δεν μπορώ να δεχτώ ότι το brand name Πρωτοψάλτη, που είναι παλιό και καθιερωμένο στην πιάτσα, γονατίζει μπροστά σ' αυτό της Heaven! Και τελικά, η Heaven ήθελε την Πρωτοψάλτη για να δανειστεί από το κύρος της, ή για να την κάνει καλομοιρέστερη της Καλομοίρας; (Τι ψάχνω κι εγώ, ε;)

Υ.Γ.1: Αναδημοσιεύω από την τελευταία "LIFO" της 13ης Μαρτίου 2008 (σελ. 42, Modern Tales - Νίκος Τσεπέτης): "Το "Θωμά, πάμε στη Χαβάη" είναι τόσο ξετσίπωτα αηδιαστικό, που και η Καλομοίρα ακόμα θα το σκεφτόταν πριν το τραγουδήσει"...

Υ.Γ. 2: Ο Κώστας Αρβανίτης στον "Δίεση", αφού έπαιξε τη "Χαβάη" και σχολιάζοντας τον στίχο "... αν τελικά θα πάμε στη Χαβάη/ πάρε λεφτά απ' το σπίτι", αναρωτήθηκε: "Μα πόσο πλούσιος είναι ο Θωμάς για να κρατάει τόσα λεφτά στο σπίτι;"