Athens Trophy 2008

Σε πολλά πράγματα η χώρα μας βρίσκεται πολύ πίσω από τις άλλες (ευρωπαϊκές) χώρες. Σιγά το νέο, θα μου πείτε, και θα ’χετε δίκιο. Υπάρχει φυσικά και η κλασική λύση, πως για ό,τι δεν έχουμε, δίνουμε λεφτά και το παίρνουμε (θυμίζει λίγο Ρικάρντο, λίγο συγκριτικό πλεονέκτημα, λίγο Διεθνές Εμπόριο, άσ’ το, χέσ’ το). Αλλά στη χώρα αυτή ούτε λεφτά – μας λένε ότι – έχουμε, αλλιώς θα ‘ χαμε λύσει το ασφαλιστικό και καμμιά πενηνταριά ακόμα προβλήματα, έτσι για την πλάκα μας.

Αυτές τις μέρες που απεργεί το σύμπαν (φαντάζεστε η φράση να ’ταν κυριολεκτική, λ.χ. να σταματούσε το σύμπαν να διαστέλλεται για να μην το βάλει η Χάλη – Γκάλη Πετραλιά στο ΙΚΑ;) καθόμουν και σκεφτόμουν πώς θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε αυτές τις δυσλειτουργίες των απεργιών και να τις μετατρέψουμε σε συγκριτικό πλεονέκτημα (μη μου πείτε, σας εντυπωσίασα!). Φερ’ ειπείν, στην Ελλάδα δεν έχουμε πίστα Φόρμουλα 1 κι έτσι αναγκάζεται ο Κοντομηνάς να σκάσει 4 εκατομμύρια ευρώπουλα για να αγοράσει τα δικαιώματα προβολής από τον Alpha. Δεν έχουμε ούτε ένα ράλι τύπου Paris – Daqar, παρά μόνο ένα Ράλι Ακρόπολις, που κάνει μια διαδρομή ίσαμε δυο τσιγάρα δρόμος (γιατί πόση είναι η απόσταση από Αθήνα μέχρι Θήβα, με τους νέους, υπερσύγχρονους αυτοκινητοδρόμους της χώρας μας;;) και δεν περνάει καν από έρημο. Ούτε καν ένα Camel Trophy δεν είμαστε άξιοι να διοργανώσουμε, κι όπως καταλαβαίνετε χάνουμε εκατομμύρια από τηλεοπτικά δικαιώματα που θα εισπράτταμε και θα βουλώναμε και καμμιά τρύπα με δαύτα. Ένας άνθρωπος σκέφτηκε κάποια στιγμή πρωτοποριακά επί του θέματος, κι αυτόν πήγαμε να τον σταυρώσουμε: θυμάστε τον Χρήστο Παπουτσή ως υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων απέναντι στην Ντόρα το 2002, που είχε προτείνει να κάνουμε το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού πίστα για Φόρμουλα 1 και τον είχαν πάρει όλοι στο ψιλό; Μη βρεθεί ένας άνθρωπος πρωτοπόρος, αμέσως να τον σταυρώσουμε! Σαν την Έφη Σαρρή, ένα πράμα...

Σκέφτηκα πολύ, ιδέα όμως δε μου ’ρχόταν. Μέχρι την προηγούμενη Πέμπτη. Εκείνη τη μέρα ήρθε μια ιδέα και προσγειώθηκε στο κεφάλι μου, όπως το περιστέρι στο κεφάλι του Καρατζαφέρη.

Εκείνη την Πέμπτη, λοιπόν, είχανε στάση εργασίας το Μετρό κι ο Ηλεκτρικός. Εκείνη ειδικά τη μέρα που έπρεπε από την Κηφισιά που ήμουνα να βρεθώ κατά τις 5 στον Πειραιά, όπου είχα ραντεβού, και δεν προλάβαινα να περιμένω μέχρι τη λήξη της στάσης στις 4:30. Απελπισμένος όπως ήμουνα, η μόνη μου εναλλακτική ήταν να πάρω λεωφορείο και να κατέβω με αυτό την Κηφισίας, ντάλα καταμεσήμερο.

Στην προηγούμενη πρόταση υπάρχουν δύο μοιραία λάθη, που κι ο τελευταίος ακόμα Αθηναίος που δεν ξέρει πού πέφτουν οι Κουκουβάουνες θα απέφευγε να κάνει: (α) Κατεβαίνω την Κηφισίας. (β) Ντάλα καταμεσήμερο...

Ώρα 2:30 επιβιβάζομαι στο 550: «Κηφισιά – Παλαιό Φάληρο» μία στάση μετά την αφετηρία. Η εικόνα του δρόμου με προϊδέαζε μόνο αμυδρά για το τι θα ακολουθούσε. Το λεωφορείο ήταν ήδη γεμάτο κόσμο, τόσο που στο σαρδελοκούτι οι σαρδέλες σίγουρα αισθάνονται πιο άνετα. Το μέτωπό μου στάλαζε ιδρώτα. Μια χοντρή από κάτω μου έκανε αέρα με τη βεντάλια μες στα μούτρα μου και έφερνε στη μύτη μου όλες τις μυρωδιές του διπλανού της, που βρωμούσε 3 Amstel και 2 φέτες παστουρμά. Ένα χέρι πασπάτευε διαρκώς τον πισινό μου (όχι τον κύριο που ήταν πίσω από μένα, τον δικό μου πισινό!), αλλά δεν μπορούσα να το εντοπίσω. Το χειρότερο ήταν όταν στις στάσεις έπρεπε να αποβιβαστεί κόσμος. Να σου ’ρχεται τώρα η φακλάνα με τις σακούλες από τον "Βάρσο" και τη μούρη πασαλειμμένη πραλίνα σοκολάτα και να σου σκάει τα τσουρέκια μέσα στα μούτρα, και να σου λέει κι από πάνω «για όνομα του Θεού, πόσο χώρο πιάνετε επιτέλους; Ντιπ αναισθησία, ΚΟΥΝΗΘΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΤΕΒΟΥΜΕ!» Πιο δίπλα, μια γριά που βρωμά η ανάσα της σκορδίλα (της είπαν ότι ρίχνει την πίεση, αλλά δεν της ανέφεραν τίποτα για το πόσους ρίχνει αναίσθητους από τις αναθυμιάσεις) έχει θυμηθεί τη Μικρασιατική Καταστροφή (είδες συνειρμούς η πήχτρα;) και μου αφηγείται σε όλο τον δρόμο πώς με μια μαούνα έκανε το δρομολόγιο Τσεσμές – Μυτιλήνη. Στοιχηματίζω πιο γρήγορα και πιο άνετα από το Κολιάτσου – Παγκράτι...

Έχει περάσει μία ώρα κι είμαστε ακόμα στο «Υγεία». Η σπονδυλική μου στήλη έχει γίνει σίγμα τελικό για να προσαρμοστεί στους σωματότυπους των γύρω μου. Τρία τέταρτα αργότερα φτάνουμε Πανόρμου. «Νυν υπέρ πάντων ο αγών», βέλαξε ο Άδωνις Γεωργιάδης μέσα μου, και πάτησα το κουμπί να κατέβω. Τελικά, λόγω κόσμου, κατάφερα να κατέβω δυο στάσεις παρακάτω και γύρισα Πανόρμου με τα πόδια...

Στο μεταξύ, η ώρα είχε πάει πέντε και είκοσι και το μετρό ήταν ξανά σε λειτουργία. Μπαίνω στο δεύτερο μετρό που πέρασε (γιατί το πρώτο ήταν πήχτρα) και κατεβαίνω Κεραμεικό (στο Μοναστηράκι ήθελα, αλλά πριν προλάβω να βγω απ’ το βαγόνι, κλείσανε οι πόρτες και βρέθηκα στο Γκάζι). Βγαίνω, πάω την απέναντι αποβάθρα, γυρίζω Μοναστηράκι, ανεβαίνω δύο κυλιόμενες, μπαίνω στον ηλεκτρικό, και κάποια στιγμή φτάνω στον Πειραιά.

Η ώρα ήταν έξι και μισή. Τρέχοντας, έφτασα στην Πλατεία Κοραή, όπου ήταν το ραντεβού μου. Ένας γέρος που ρέμβαζε σε ένα παγκάκι κοίταζε μια εμένα, μια ένα χαρτί στο χέρι του. Μια εμένα, μια το χαρτί. Το χαρτί αποδείχτηκε φωτογραφία, και στη φωτογραφία ήμουνα εγώ, κι έρχεται ο γέρος με μια ανθοδέσμη προς το μέρος μου και μου λέει «Είσαι ο τάδε;», λέω «Είμαι ο τάδε», και μου λέει ο γέρος «Μου είπε η τάδε, αν σε δω, να σου δώσω με τρόπο αυτό το μπουκέτο», κι εγώ τον ρώτησα «Πού ’ν’ το το μπουκέτο;», κι αυτός μου είπε «Να το το μπουκέτο!» και μου ’ριξε ένα αριστερό κροσέ στο δεξί μου μάγουλο και μέτραγα αστερίες και Μπομπ σφουγγαράκηδες.

Για να επανέλθω λοιπόν σ’ αυτό που έλεγα, έχω να προτείνω την καθιέρωση του Athens Trophy, ενός ράλι πεζών που θα διοργανώνεται στην Αθήνα κάθε χρόνο υπό την αιγίδα του ΟΑΣΑ. Θα κάνουμε μια μέρα απεργίας ειδικά για τον σκοπό αυτό, και θα καλούμε πεζούς απ’ όλες τις χώρες του κόσμου για να συμμετέχουν. Το concept, απλό: ο παίκτης καλείται με τη χρήση λεωφορείων, σκέητ, ποδηλάτου, πατινιών, παγοπέδιλων κι αραμπά να διανύει μια συγκεκριμένη απόσταση (που κάθε χρόνο θα ’ναι διαφορετική) σε συγκεκριμένο χρόνο. Ο νικητής θα παίρνει δώρο μια ολοκληρωμένη περιποίηση spa σε ινστιτούτο της επιλογής του, μισό κιλό Συριανά λουκούμια, ένα σιντί από μαύρο με το “My secret combination” της Καλομοίρας, και δυο διανυκτερεύσεις, με ημιδιατροφή, στο “Dromokaiteion – 5 Star Suites”, για να βλέπει τα χειρότερα και να παρηγοριέται. Εννοείται ότι τα τηλεοπτικά δικαιώματα θα τα έχει η ΕΡΤ, και φυσικά το σόου θα πουλήσει σαν τρελό. Τι παραπάνω, δηλαδή, έχει το “Survivor”;

Το motto του παιχνιδιού θα είναι «Η Αθήνα είναι τρέλα, άμα στάξεις τη φανέλα».

Ολέ!