Σαμαράς, ή Πώς να σπάσετε τη σιωπή σας

Την προηγούμενη εβδομάδα συγκλονίστηκα. Όχι, δεν είχα πυρετό, είμαι καλά και το αυτό επιθυμώ δι’ υμάς. Έγινε κάτι που χρόνια με λαχτάρα το περίμενα, κάτι που χρόνια στοίχειωνε τη σκέψη μου και που μόνο σαν απόκρυφη ελπίδα υπήρχε στο μυαλό μου. Να όμως που ήρθε η πιο μεγάλη ώρα, και το σύμπαν άστραψε, ο ουρανός σκίστηκε στα δυο, και απλά συνέβη:

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ ΕΣΠΑΣΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ!
Θύματα ή ζημιές δεν αναφέρθηκαν…

Πάντα με συγκινούσαν τα απλά, ταπεινά παιδιά του Harvard με τα ολοστρόγγυλα γυαλιά, που έχουν προχωρημένες απόψεις κι είναι πάντα μπροστά από την εποχή τους, αλλά είναι η εποχή τόσο μικρή για να τους καταλάβει, κι είναι οι Μητσοτάκηδες τόσο ισχυροί και τους παλεύουν. Κι ούτε τα «Μυστικά του βάλτου» που έγραψε η γιαγιά σου δεν είναι ικανά να σε ξεβαλτώσουν.

Το είδα το παιδί να μιλάει στους «Νέους Φακέλους» στον Παπαχελά. Μου είπαν ότι έπαιξε και μια συνέντευξη στη ΝΕΤ και στον Μανώλη Κοττάκη, αλλά ΤΟΣΗ άμεμπτη δημοσιογραφία δεν μπόρεσα να την αντέξω και δεν το είδα. Ο Σαμαράς είναι ο γκουρού της εξωτερικής μας πολιτικής (και η Ντόρα Μητσοτάκη η γκουρούνα, τηρουμένων των αναλογιών). Είναι από την Καλαμάτα και αυτό τον κάνει να ξέρει από καλό λάδι κι από ελιά θρούμπα, είναι όμως αμφίβολο κατά πόσο τον κάνει να ξέρει και από Μακεδονικό Χαλβά. Άτιμο γλυκό ο Μακεδονικός Χαλβάς, σου λέει. Ανεβάζει και κατεβάζει υπουργούς εξωτερικών τα τελευταία 15 χρόνια! Έτσι κατέβασε και τον Αντώνη.

Ο οποίος Αντώνης είπε στον Παπαχελά ότι αυτός όλα καλά τα έκανε, ο Μητσοτάκης όμως, που ήταν τότε πρωθυπουργός, δεν ήξερε πού παν τα τέσσερα (σε αντίθεση με τον Μάκη…). Και γέλαγε όλη η Ευρώπη με τον Μητσοτάκη – λέει ο Σαμαράς –, γιατί και ερασιτέχνης ήταν, και σταθερές απόψεις δεν είχε (ο Δρακουμέλ). Κι ενώ είχανε συμφωνήσει στην Αθήνα τι θα έλεγε ο Σαμαράς στον Πινέιρο και στον Ντε Μικέλις, τότε στην τούρλα του Σαββάτου με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τελευταία στιγμή τον έπαιρνε στο τηλέφωνο ο Ψηλός και του ’λεγε «Μάζεψ’ τα και γύρνα πίσω». Ε, μια και δυο, τα πήρε στο κρανίο ο Αντώνης και «υπέβαλε την παραίτησή του», κι ύστερα έκανε και κόμμα κι έριξε τον Μητσοτάκη και μπήκε και στη Βουλή, κι έριξε ο Μητσοτάκης σ’ αυτόν κατάρες που καλύπτουν 14 γενιές Σαμαράδων (τόσο πολύ πιάνει η κατάρα του, εξ ου και το προσωνύμιο "Γκαντέμης"!)

Βέβαια, υπήρχε στην εκπομπή κι η άποψη του Μητσοτάκη, ο οποίος, με τη σεμνότητα και ταπεινότητα που τον χαρακτηρίζει ως πολιτικό και ως άνθρωπο, είπε για τον Σαμαρά πως ήταν «ένα άμαθο παιδάκι», που «τραύλιζε στα Συμβούλια Υπουργών» κι ότι ήταν ένα άβουλο πιόνι μέσα στην κυβέρνησή του, και γενικά μίλησε με τόσο κολακευτικά λόγια για τον πρώην υπουργό του, που είναι να απορεί κανείς, αφού ο Σαμαράς ήταν τόσο καταφανώς χάλια, γιατί τον έκανε υπουργό του. Και κυρίως, γιατί τον κράταγε τόσον καιρό. Είπε κι άλλα, βέβαια, και γι’ άλλα γαλάζια παλληκάρια. Ότι ο Έβερτ κι οι τότε βαρόνοι ήταν «αμελητέα ποσότης» μέσα στο κόμμα, κι ότι ο παππούς ο Καραμανλής έκανε πίσω σε όσα συμφωνήσανε για τη Μακεδονία, κι αυτός ήταν τόσο πονόψυχος, που είπε να μην τον πικράνει και δεν του χάλασε χατίρι, παρ’ όλο που είχε 151 βουλευτές κι οι μισοί απειλούσαν να του κάνουν την κυβέρνηση Κούγκι και να περάσει ο Μητσοτάκης στην Ιστορία ως «ο καλόγερος Σαμουήλ της Ρηγίλλης». Το κορυφαίο, βέβαια, το άφησε για το τέλος: όταν ρωτήθηκε αν θεωρεί πως έκανε λάθη στον χειρισμό του «Μακεδονικού», είπε πως «δεν πιστεύει πως θα μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο»…

Γενικά, ο Μητσοτάκης υπήρξε ένας «ηγέτης» που τα λόγια του βγήκαν προφητικά, όπως τότε που είπε ότι «σε δέκα χρόνια κανείς δε θα το θυμάται», και μετά από δεκαπέντε βγαίνει ο Ζουράρις στα συλλαλητήρια και απευθύνεται σε «αυτοπάρακτους» Μακεδόνες, και κάτι άλλο που δεν το συγκράτησα, γιατί τελευταία τα ελληνικά μου είναι πολύ χάλια.

Αυτό βέβαια που δεν έχω καταλάβει για τον Σαμαρά είναι ποιος του ’κλεινε το στόμα τόσα χρόνια. Ο Μητσοτάκης; Η Ντόρα; Ο εκσυγχρονισμός; Δεν υπήρξε αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος; Ποιος τον εμπόδιζε να μιλήσει τότε; Και τώρα που μίλησε, τι είπε; Ότι δε φταίει αυτός; Ότι τον ’φάγαν τα κυκλώματα;;

Η όλη ιστορία πίσω από αυτή τη συνέντευξη μου θυμίζει καλτάκες που μαλλιοτραβιούνται για την μπουγάδα. Όπως εκείνες με τη διαφήμιση της Κλινέξ που τραβάνε το σεντόνι: «Άσ’ το κάτω, δικό μου είναι!», λέει η μία. «Όχι, δικό μου είναι!», λέει η άλλη. Κι όταν τελικά σκίζεται το σεντόνι, γυρνάει και λέει η ευτραφής: «Τελικά, δικό σου είναι!» Ποιος είναι στον ρόλο της ευτραφούς, διαλέγετε και παίρνετε.

Το ηθικό δίδαγμα που για άλλη μια φορά βγαίνει από αυτήν την ιστορία είναι ότι οι νίκες έχουν πολλούς πατεράδες. Η ήττα, κανέναν. Σαν παιδί πατρός αγνώστου που σέρνεται στους δρόμους και ζητά την αγάπη του πατρός, αλλά εις μάτην την ψάχνει. Σαν τον Βασιλάκη Καΐλα στις παλιές ελληνικές ταινίες, μια κατάσταση. Κι αυτά, για να καταλάβουμε όλοι πώς ασκείται η «υπερήφανη» εξωτερική πολιτική…

Υ.Γ.: Με τόσες φορές που μελέτησα τον Μητσοτάκη, μήπως να πω του Jeronymo να μου ρίξει κάνα ευχέλαιο, μη με πιάσει το κακό το μάτι;