Σε 5... 4... 3...

Η ζωή είναι γεμάτη συνθήματα. Ανοίγεις τα μάτια και πιάνεσαι από το άρμα μιας καινούργιας μέρας. Είσαι στο κρεβάτι και δεν μπορείς να σηκωθείς. Όμως, το ξέρεις. ΠΡΕΠΕΙ να σηκωθείς. Πρέπει να διαλέξεις το δικό σου σύνθημα για να σε ακολουθήσει στην υπόλοιπη ημέρα. Είσαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Θα διαλέξεις την αφθαρσία. Θα υπερνικήσεις τον εαυτό σου. Θα φορέσεις το ολοκαίνουργιο σημερινό κοστούμι σου, θα σταθείς πίσω από τη σκηνή, θα εντυπωσιάσεις τον εαυτό σου πρώτα, για να εντυπωσιαστούν αργότερα κι οι υπόλοιποι.

Σε 5... 4... 3... 2... 1...

Η αυλαία ανοίγει. Υπόκλιση. Χαμόγελο. Την πρώτη φορά, αμήχανα. Τη δεύτερη, αρχίζεις να το πιστεύεις. Την τρίτη είσαι η εικόνα σου. Η εικόνα σου είσαι εσύ. Τόσο μαζί και τόσο αξεδιάλυτα. Κι η παράσταση αρχίζει.

Το άρμα αρχίζει να τρέχει... αργά... επιταχύνει... Φρενίτιδα. Ζάλη. Συνήθεια. Φοβάσαι θα χαθείς. Δε χάνεσαι. Κυριαρχείς.

Δεν έχει πια σημασία πού βρισκόσουνα. Πού βρίσκεσαι είναι το θέμα. Και πόσο εύκολα ξεπεζεύεις ένα άρμα, που με τόση ευκολία το καβάλησες...