Προεκλογικά Ι: Tales from the crypt

Την Κυριακή έχουμε εκλογές! Πέρασαν δύο μόλις χρόνια από τον Σεπτέμβρη του 2007 - και μόλις 4 μήνες από τον Ιούνιο του 2009, που ακούσαμε ξανά να μιλάνε για το "διακύβευμα", τον "καταλληλότερο" και τους "βατοπεδινούς". Οι εφημερίδες αλλάξαν και πάλι στρατόπεδο. Η μουσική του Σπανουδάκη ξαναπαίζει στα προεκλογικά σποτ της Νέας Δημοκρατίας. Ο Συνασπισμός μπαίνει-δεν μπαίνει στη Βουλή. Ο Άδωνις Γεωργιάδης γυροφέρνει την τσιρίδα του από κανάλι σε κανάλι. Ο Πρετεντέρης γύρισε ξανά στην αντιπολίτευση, όμως δε θα 'ναι για πολύ (αύριο με την κυβέρνηση θα είναι πάλι, βρε κουτά...) Μόνο η μούρη της Όλγας Τρέμη ξανάνιωσε από πρόπερσι που 'χαμε πάλι εκλογές, κι αυτό, όσο να πεις, είναι μια διαφορά που δεν περνάει απαρατήρητη...

Μετράω πόσες φορές είχαμε εκλογές τα τελευταία πεντέμισι χρόνια. Ξεκινήσαμε με το αλήστου μνήμης "πάρτι-πάρτι στις 7 του Μάρτη", συνεχίσαμε με ευρωεκλογές τον Ιούνιο του 2004, κάναμε κάτι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές τον Οκτώβριο του 2006 (τότε που όλα τα κόμματα νίκησαν, πώς διάολο τα καταφέρνουν όλα να νικάνε ταυτοχρόνως ποτέ δε θα το καταλάβω), συνεχίσαμε με εθνικές εκλογές το φθινόπωρο του 2007 (που, εκτός από χρονιά εκλογών, ήταν και χρονιά πυρκαγιών), κάτι ευρωεκλογές τον Ιούνιο που μας πέρασε. Και τώρα, ξανά εκλογές - προφανώς για να μη χάσουμε τη φόρμα μας. Έξι εκλογικές αναμετρήσεις σε πεντέμισι χρόνια!! Με τόσες εκλογές, θα περίμενε κανείς ότι, κατά τεκμήριο, είμαστε από τις καλύτερες δημοκρατίες στον κόσμο. Στην τελική, ο λαός εκφράζεται ελεύθερα, οι κυβερνώντες αφουγκράζονται τα προβλήματα του κόσμου (που πάντα λύνονται), οι πολιτικοί ανταγωνίζονται με τις ιδέες τους, κι εγώ νιώθω πιασμένος στο ένα πλευρό - ας γυρίσω και λίγο μπρούμυτα, να συνεχίσω τον ύπνο μου!

Όλο κάνουμε εκλογές, κι όλο στα ίδια καταλήγουμε. Και δε μιλάω τόσο για το γεγονός ότι εναλλάσσονται στην εξουσία δύο κόμματα (ή δύο οικογένειες, αν προτιμάτε - ο θεσμός της οικογένειας είναι ισχυρός στην Ελλάδα, "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια" κι άλλα τέτοια ηθικοπλαστικά). Αλλά κυρίως, τόσα χρόνια Δημοκρατία, κι ακόμα μιλάμε πώς θα αντιμετωπίσουμε τα ίδια και τα ίδια προβλήματα. Απαράλλαχτα εδώ και 35 χρόνια Μεταπολίτευσης. Που, αν ηταν γυναίκα η Δημοκρατία, στα 35 της και με τόσα άλυτα προβλήματα, κοπέλα της παντρειάς και ακόμα να μπεμπεκίζει, θα τη στέλναν οι δικοί της στο ντιβάνι για ψυχανάλυση.

Γιατί η Δημοκρατία μας πάσχει από χρόνιες παιδικές αρρώστιες. Μέχρι να συνέλθει από την ανεμοβλογιά, κολλάει μαγουλάδες. Της περνάν οι μαγουλάδες, παθαίνει οστρακιά! Κι ακόμα εμβόλιο για την αρρώστια της δε βρήκαμε - γιατί είναι σε στάδιο κλινικής μελέτης και για να εμβολιαστεί, θα πρέπει πρώτα να υπογράψει ότι ο γιατρός δε φέρει καμμία ευθύνη. Αλλά σιγά μην υπογράψει. Ασθενής είναι, δεν είναι ηλίθια!

Τόσα χρόνια παλεύουμε να βρούμε γιατρειά. Κι όλο μένουμε με την ελπίδα. Κι αν κοιτάξουμε πίσω, νομίζουμε ότι προοδεύουμε. Αν σταθούμε όμως και κοιτάξουμε για λίγο από μακριά, τότε θα διαπιστώσουμε ότι στην πραγματικότητα τίποτα δεν άλλαξε. Απλώς γυρνάμε γύρω από τα ίδια και τα ίδια κι αυτό μας δίνει την αίσθηση της κίνησης. Όμως "όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν".

Για παράδειγμα, δείτε το βιντεάκι που ακολουθεί και που "ψάρεψα" στο YouTube (υπομονή, 8 λεπτά κρατάει). Πριν το δείτε, σκεφτείτε: από ποια προβλήματα υπόσχονται σήμερα ότι θα μας απαλλάξουν οι υποψήφιοι κυβερνώντες; Μήπως από την "κερδοσκοπία" και τους "μεσάζοντες"; Και τι μας υπόσχονται; Μήπως ένα "δημόσιο σύστημα παιδείας", "κοινωνική προστασία", "εθνικό κατώτερο όριο συντάξεων" για μια "αξιοπρεπή διαβίωση"; Η λέξη "αποκέντρωση" σας λέει κάτι; (δεν μπορεί, κάτι θα σας θυμίζει... ελάτε, ελάτε...) Σήμερα πια κανείς δε μιλάει για 40 ώρες εργασία, αυτό είναι κεκτημένο από παλιά (στη Σουηδία). Η ισότητα ανδρών-γυναικών έχει πια επιτευχθεί (αφού κάναμε τη Χάλη-Γκάλη Πετραλιά υπουργό και τη Λιάνα Κανέλλη πασιονάρια). Το θέμα των εξετάσεων για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια "ετελείωσε". Και όλοι οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν 4 εβδομάδες άδειας μετ' αποδοχών τον χρόνο (αρκεί να μην είναι συμβασιούχοι, ορισμένου χρόνου, απασχολήσιμοι στα stage και μερικής απασχόλησης).

Ναι. Όλα αυτά λύθηκαν στο παρελθόν, και άλλα τόσα. Δεν το πιστεύετε; Ρίξτε ένα βλέφαρο και μετά μου λέτε...

http://www.youtube.com/watch?v=IMydKJ_Px2U

Αλλά έτσι είναι η υψηλή πολιτική: χρόνια μετά, παραμένει πάντα επίκαιρη...