«Τι με πιλατεύεις, χριστιανή μου, έχω και τα λουμπάγκα μου...»

(Αθάνατη ατάκα της Σαπφούς Νοταρά

από την ταινία «Η χαρτοπαίχτρα»).

ΟΚ, σας το ‘χω ξαναπεί, μ’ αρέσουνε τα blogοπαίχνιδα. Το συγκεκριμένο, μάλιστα, είναι και κάπως παλιό. Κάποιος φίλος μού το ‘χε στείλει στο mail πριν από περίπου δυόμισι χρόνια. Τώρα, λοιπόν, που ξανά μανά το βρήκα μπροστά μου ως πρόκληση, είπα να σκύψω τη μεσούλα μου και να ξανασηκώσω το γάντι. Νομίζω, όμως, ότι αυτά τα παιχνίδια τύπου ερώτηση–απάντηση καταντάνε κάπως κουραστικά γι’ αυτόν που τα διαβάζει, γιατί και κοτζάμ μακρινάρια είναι, και πολύ κοινότοπα επαναλαμβάνονται – χώρια που έχω και τα λουμπάγκα μου (όπως έλεγε και η Σαπφώ Νοταρά) και δεν μπορώ να σηκώνω συνέχεια τα γάντια από το πάτωμα! Περιμένοντας, λοιπόν, την επόμενη πρόκληση (με ένα διαφορετικό concept, ίσως), καταθέτω κι εγώ τις ολόφρεσκες απαντήσεις μου και φεύγω για ιαματικά στα Καμένα Βούρλα...

1. Τι ώρα είναι;

Τι μέρα είναι; Και ποια χρονιά;;

2. Όνομα;

My name is Reuter. BillyReuter.

3. Τα γενέθλια σου;

Ίδια ημερομηνία με της Ζωζώς Σαπουντζάκη (προς Θεού, όχι ίδια χρονιά!!)

4. Ζώδιο;

Κτηνώδες.

5. Ύψος;

Τι σημασία έχει, είμαι ακόμα στην ανάπτυξη...

6. Χρώμα μαλλιών;

Στο χρώμα του σκαλπ… έχω καραφλιάσει από καιρό…

7. Χρώμα ματιών;

Πρασινογάλαζο (κάτω από τους φακούς, όμως, μαύρο τσακίρικο).

8. Piercing;

Προσπαθούν καθημερινά να μου κάνουν στον εγκέφαλο, αλλά ακόμα αντέχω…

9. Τι δουλειά κάνεις;

Βοηθώ τη Μάρα, που βοηθάει τον Ρουσόπουλο, που βοηθάει τον Καραμανλή, που βοηθάει τη Νατάσσα να τελειώσει το διδακτορικό της στην Πυρηνική Φυσική, με ειδίκευση στο ντεκαπάζ, και να χαρίσει στην Ελλάδα ένα ακόμα Νόμπελ (μα τι ταλέντο πια αυτή η κοπέλα!)

10.Αγαπάς αυτό που κάνεις;

Δε βαριέσαι, το μεροκάματο να βγαίνει...

11. Σε ποια πόλη μένεις;

Αθήνα P.O. (Post Olympics)

12. Έχεις ζώα;

Μέσα στο σπίτι, όχι. Έξω από το σπίτι, όμως, κυκλοφορούν πολλά δίποδα.

13. Τατουάζ;

...κάνουν πολλοί με τ’ όνομά μου στο κορμί τους.

14. Έχεις ερωτευτεί ποτέ;

Αυτή πια δεν είναι καρδιά, αγκινάρα είναι...

15. Έχεις αγαπήσει κάποιον σε σημείο να κλάψεις γι’ αυτόν;

Έχω κλάψει...για πολλές γυναίκες έχω κλάψει...

16. Είχες ποτέ ατύχημα με το αυτοκίνητο;

Μια φορά με είδαν και ‘πάθαν ατύχημα... βάζεις στοίχημα;

17. Έχεις πάθει ποτέ κάταγμα;

Συγγνώμη που σ’ το χαλάω, αλλά όχι.

18. Pepsi ή Coca Cola;

Τι δίλημμα κι αυτό... να πάρω την κουρτίνα;

19. Μπίρα ή κρασί;

Κρασάκι, βέβαια.

20. Σε τι ποτήρι;

Κρύσταλλο χαραγμένο με διαμάντι.

21. Αγαπημένο χρώμα εσωρούχων;

Μπορδοροδοκόκκινο... τι του λες τώρα!

22. Νούμερο παπουτσιών;

55.

23. Αγαπημένος αριθμός;

Δε θα ‘θελα να αδικήσω τα άλλα ΝΟΥΜΕΡΑ – όλα έχουν τη χάρη τους!

24. Είδος μουσικής;

Τελευταία τη βρίσκω με το τροπάριο της Κασσιανής και τιρολέζικα τραγούδια απ’ τις αυστριακές Άλπεις.

25. Λουλούδι;

Όχι, ευχαριστώ, έχω τις αλλεργίες μου και θα μου τρέχουνε μιξούλες.

26. Θέμα συζήτησης που απεχθάνεστε;

«Πόσο σέξι είναι ο Αλέξη» (Τσίπρα). Ήμαρτον!!!

27. Χαρακτήρας Disney ή Warner Bros;

Εμένα βασικά ο Κέρμιτ μου αρέσει.

28. Το αγαπημένο σου junk food;

Junk και στα μούτρα σου!

29. Ένα πρόβλημα;

Ζω στην Ελλάδα και περιμένεις να σου πω για ΕΝΑ ΜΟΝΟ πρόβλημα; Πολύ αισιόδοξο σε βρίσκω. Σίγουρα κάτι παίρνεις. Μήπως είσαι στην Εθνική Ομάδα άρσης βαρών;;

30. Αγαπημένο χρώμα;

Το αρζάν περλέ.

31. Πώς βλέπεις τον εαυτό σου στο μέλλον;

Στο πολύ μέλλον, όμως, κάτω απ’ τα ραδίκια!

32. Ποιος φίλος σου μένει πιο μακριά;

O E.T. Πάλι τον έχασα στο σύμπαν!

33. Ποιος νομίζεις πως θα σου απαντήσει πρώτος;

O E.T., ελπίζω...

34. Ποιος θα αργήσει περισσότερο;

Η Άντζελα Δημητρίου. Είναι Μιλάνο, το χρυσό μου, ράβεται στου Valentino.

35. Έχεις pc στο σπίτι;

Τυραννόσαυρο το λες, pc πάλι όχι...

36. Αγαπημένο cd;

Το soundtrack από την παράσταση «Ο Βασιλιάς κι εγώ» με τη Μιμή Ντενίση…

37. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις;

Κατουριέμαι!!!

38. Πώς βλέπεις την αγάπη;

Πάντως όχι με τ’ αυτιά (χα χα, εξυπνάδα!)

39. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι ποτέ;

Τα υπογλώσσια. Τα θέλω, τα χρειάζομαι!

40. Τι έχεις στον τοίχο σου;

Μια χειρόγραφη ευχή του Μητσοτάκη... για να πηγαίνει καλά η μέρα μου...

41. Τι έχεις κάτω από το κρεβάτι σου; (ό,τι μπορείς να φανταστείς)

Ένα τάπερ ντολμαδάκια για τη βραδινή λιγούρα.

42. Γράψε κάτι για αυτόν που σου έστειλε αυτό το blogοπαίχνιδο.

Better donkey – bonding than donkey – searching.

43. Γράψε το όνομα αυτού που σίγουρα δεν περιμένεις να σου απαντήσει...

Η Αντζελίνα Τσουλί.

44. ...και αυτού που είσαι σίγουρος ότι θα σου απαντήσει.

H Catherine-Zeta Jones!

45. Ποιος θα ’θελες να σου απαντήσει;

O Sigmund Freud…

46. Τι θα έγραφες σε κάποιον που δεν μπορείς να του το πεις;

Αγαπητή Σου – Λι, το κόλπο έπιασε. Νικήσαμε!

47. Αγαπημένο σπορ;

Η ρυθμική κίνηση της άνω και της κάτω γνάθου: και ένα, και δύο...

48. Αγαπημένη ταινία;

Καμμιά, γιατί δεν έχει ακόμα παίξει στον κινηματογράφο η Ντενίση...

49. Αγαπημένο ζώο;

Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας μου.

50. Αγαπημένο σου νησί;

Το Λαγονήσι.

51 Τι ώρα είναι τώρα;

«... κι αν είναι η αρχή στην κατηφόρα/ η πιο μεγάλη ώρα είναι ΤΩΡΑ!!!»

Η Φυλή του «Περίμενε»

«Κάποτε, μωρό μου, υπήρχε κι η δραχμή
κάποτε υπήρχε κι η Ολυμπιακή.
Κάποτε υπήρχε και το δάσος της Πεντέλης
κι εσύ κάποτε μου έλεγες πόσο πολύ με θέλεις».

Από το τελευταίο cd της Ευσταθίας «Δεν μπορεί, έχει meeting».

Κάποτε ο κόσμος μας δεν είχε κινητά. Κάποτε υπήρχανε ρολόγια κουρδιστά. Τα φοράγανε οι άνθρωποι στους καρπούς τους για να ελέγχουνε την ώρα. Κάποτε η συνέπεια στα ραντεβού ήτανε μια άγραφη αξία, που ανέβαζε τις μετοχές κάποιου σε κοινωνικό επίπεδο και προσέδιδε πλονεκτήματα στον χαρακτήρα του. Όταν κάποιος έλεγε, φερ’ ειπείν, «Ο Σταύρος; Έχει βρετανική ακρίβεια!» ήτανε μια καταξίωση για τον Σταύρο (εν αντιθέσει με το να έχει βρετανικό γούστο στην κουζίνα, σημάδι πως ο Σταύρος δεν έχει καθόλου γούστο). Υπήρχαν εποχές που άμα έστηνες την γκόμενα δέκα λεπτάκια στην ντίσκο, μετά που θα ‘φτανες ή θα την είχε κάνει με τον Κυριάκο («πολύ κωλόπαιδο αυτός ο Κυριάκος»!), ή θα σου έφερνε την ντισκομπάλα κολάρο.

(Στην ντισκοτέκ, στην παλιά ντισκοτέκ).

Ο κόσμος μας σήμερα έχει αλλάξει (σαν γρια μιλάω σήμερα και δε μ’ αρέσει, τέλος πάντων). Τα ρολόγια δεν είναι πια κουρδιστά – ενίοτε δεν είναι καν ρολόγια. Στην Αθήνα απέμειναν μόνο δυο ντίσκο να θυμίζουν «τα καημένα τα νιάτα, τι γρήγορα που περνούν» – συγκεκριμένα, το Βινύλιο και η Μπουμ-Μπουμ. Ο Σταύρος σταμάτησε να έχει βρετανική ακρίβεια, γιατί έχει τράφικ η Κηφισίας, γιατί του προέκυψε meeting, ή γιατί απλώς είναι γαϊδούρι. Χώρια που πλέον οι πιθανότητες να σου την κάνει η γκόμενα με τον Κυριάκο έχουν στατιστικά μειωθεί, γιατί ο Κυριάκος μπορεί να την έχει ήδη κάνει με τον Μπάμπη. Ή, ακόμα κι αν βρεις τη δικιά σου με τον Κυριάκο, είναι πιθανό αυτή να του βάζει ρίμελ...

Είναι πάντως γεγονός πως, από τότε που βγήκε το «συγγνώμη», χάθηκε το φιλότιμο. Επίσης, από τότε που βγήκαν τα κινητά, αυξήθηκαν οι ώρες που μας στήνουνε στα ραντεβού. Το κινητό σού παρέχει την αίσθηση ότι μπορείς να στήσεις τον άλλο όσο θέλεις, αφού ο άλλος μπορεί ανά πάσα στιγμή να σε βρει και να σε βρίσει, κι εσύ με τη σειρά σου μπορείς ανά πάσα στιγμή να τον πάρεις και να του πεις «μόλις ξεκίνησα από το σπίτι» (ενώ είσαι ακόμα βυθισμένος στην μπανιέρα, με όλα τα αιθέρια έλαια ολούθε), ή «δεν μπορείς να φανταστείς τι έπαθα, πήγα να φύγω και μου ‘σπασε το καζανάκι και πλημμύρισα» (ενώ στην πραγματικότητα σου ‘σπασε το νύχι και πήγες στον Χόντο για να πάρεις ανταλλακτικό). Ή, ακόμα χειρότερα, το περιβόητο «έλα, σε λίγο φτάνω, σε δυο λεπτά είμαι εκεί» (και περνάν οι μέρες, και περνάν οι μήνες, κι εσύ λες, χέστηκα κι αν δεν έρθει, γαμώ το στήσιμο γαμώ!)

Όλοι αυτοί με τα σπασμένα καζανάκια, τα αιθέρια έλαια, το λεωφορείο που δεν πέρασε, το μετρό που τράκαρε στο Ψυχικό (παρ’ όλο που θα περάσει από εκεί σε καμμιά δεκαριά χρόνια, στην καλύτερη περίπτωση!) και που γενικά είναι με μια δικαιολογία στο στόμα, έχουν κατακυριεύσει τον κόσμο, όπως έχουν κατακυριεύσει τις πλατείες κάτι άνθρωποι όρθιοι με τα νεύρα σπασμένα, που περνά η ώρα, πας για καφέ και όταν τελειώσεις, είναι ακόμα εκεί και (υπομονετικά;) περιμένουν το ραντεβού που ακόμα δε φάνηκε. Το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι το κάνουν συστηματικά, (αμετ)ανόητα, ακόμα κι αν έχεις άπειρες φορές τσακωθεί μαζί τους, ακόμα κι αν με κάθε τρόπο – μα με το καλό, μα με το ήπιο, μα με το άγριο – τους έχεις δείξει την ενόχλησή σου, που έχεις φάει το στήσιμο της αρκούδας.

Όλοι αυτοί οι στήνοντες συνιστούν τη φυλή του περίμενε, μια ιθαγενή φυλή που μιλάει τη γλώσσα της και επιλεκτικά κωφεύει απέναντι στους σπαστικούς που τους χαλάνε την ηρεμία. Πολλές φορές μου έχει τύχει να ανεβάσω λίγο τον τόνο της φωνής μου για να δείξω την ενόχλησή μου που περιμένω 45 λεπτά γωνία Ερμού και Βουλής (λέμε τώρα!), και τελικά να βρίσκω τον μπελά μου: «Μα τι ιδιότροπος που είσαι!» (αυτό λέγεται «Εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι»). Ή «Μα και δέκα είχαμε πει, όχι παρά δέκα» (τύπου «Αν είσαι εσύ ηλίθιος, εγώ τι φταίω;»). Ή ακόμα να μη λέει τίποτα, μόνο να σου κάνει ζουζουνιές, τύπου «Έκανα τη γαϊδουριά, αλλά πάλι θα τη γλιτώσω!». Κι εσύ, ανάμεσα στα ζουζουνίσματα, να σκέφτεσαι «Έτσι όπως έγειρε επάνω μου, εφαρμόζουν τα δάχτυλά μου γύρω απ’ τον λαιμό της;»...

Η φυλή του περίμενε είναι μια μάστιγα μεγάλη. Είναι οι άνθρωποι που πάντα θα επινοήσουν ένα πρόβλημα από εκεί που δεν υπάρχει, και θα φροντίσουν να γίνει πρόβλημα δικό σου, μα ποτέ δικό τους. Είναι αυτοί που φροντίζουν να υφίστασαι εσύ τις συνέπειες των πράξεών τους, ενώ αυτοί τη βγάζουν πάντα καθαρή. Είναι η φυλή που ευθύνεται για μεγάλο μέρος της ακτινοβολίας που δεχόμαστε από τα κινητά.

Και που, αν τους το πεις, θα σου πούνε «Πάρε hands free!»...

Κι έτσι πολύ που περιμένεις, μοιραία έρχεται στο μυαλό σου μια ατάκα που η συγχωρεμένη η Μαλβίνα έλεγε για τον μέγιστο χρόνο που μπορεί κανένας να αντέξει στο περίμενε:

«Κάτσε, γρια, περίμενε, να κάνω γιο, να παντρευτείς»!

19 ερωτήσεις + 1 σήκωμα γαντιού

Σήμερα είχα σκοπό να γράψω κι εγώ το κατιτίς μου, να κάνω το κομμάτι μου, βρε αδερφέ. Είμαι και λίγο στα ντάουν μου τις τελευταίες ημέρες, οπότε τι καλύτερο από το να κάτσω να γράψω δυο λογάκια, να μου βγει λίγο το άχτι.

Κι επειδή είχα μεγάλη ανάγκη να γελάσω, πολύ ήθελα να γράψω κάτι κωμικό, γι’ αυτο σ’ ευχαριστώ, vk, που με προ(σ)καλείς να απαντήσω στις ερωτήσεις αυτές. Η αλήθεια είναι ότι παιχνιδάκια σαν κι αυτό τα γουστάρω πολύ και πάντα με κάνουν να γελάω. Αφού λοιπόν μετέτρεψα τα αγγλικά ερωτηματικά (τι κακό κουσούρι κι αυτό, ποτέ μου δεν το κατάλαβα!) σε ελληνικά, σας προσκαλώ να γελάσουμε παρέα.

1) Γιατί κλαις;
Που χωρίσαμε, εσύ για όλα φταις.

2) Γιατί δεν κλαις;
Για να θυμώσει ο Γονίδης που θα του καταστρέψω το άσμα.

3) Πού είναι ο βάλτος;
Οέο; Βάλτος, βάλτος... Σε βάλτο δεν έχω κάτι διαθέσιμο. Μπορώ όμως να σε ενημερώσω ότι η Βουκουρεστίου, όταν η Αθήνα πρωτοέγινε πρωτεύουσα, λεγόταν Χεζοπόταμο. Και βαλτώναν τα σκατά...

4) Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;
Όταν κυβέρναγε τη χώρα η Δεξιά πριν τη Χούντα (αλλά και επί Χούντας), όλοι μπορούσαν θεωρητικά να είναι δεσμοφύλακες. Σήμερα, βέβαια, που δε μας κυβερνά η Δεξιά (η ηλίθια ατάκα της ημέρας) κάτι τέτοιο δεν ισχύει, γιατί όπως είπε κι ο Χηνοφώτης «η αστυνομία κινείται με την αγάπη του κόσμου»... Πώς είναι η διαφήμιση της Absolut με τον μαξιλαροπόλεμο; Ε, ένα τέτοιο πράμα.
Όσο για το πού είναι, θα σου το πω κουλτουριάρικα: όλοι κρύβουμε έναν δεσμοφύλακα εντός μας!

5) Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
Στην Ανάβυσσο.

6) Περιφρονείς κάτι;
Την επιτυχία των άλλων. Γι’ αυτό, μόλις δω έναν πετυχημένο, κάνω τελετή βουντού, για να μάθει να φέρεται!

7) Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Είμαι πάντα ανοιχτός σε τέτοιου είδους ανήθικες προτάσεις!!

8) Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;
Γιατί, αν δεν πωλούνταν, πώς θα έδειχνε ο κάθε νεόπλουτος στους άλλους νεόπλουτους ότι στους Κάτω Γαργαλιάνους μεγάλωσε με κουλτούρα και τραχανά;

9) Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά στην παραπάνω ερώτηση;
Δικιά σου είναι η ερώτηση, ό,τι θες την κάνεις. Φωτιά της βάζεις και την καις.

10) Do you remember revolution?
Αχ, αξέχαστες εποχές! Εγώ κι η Μαντώ Μαυρογένους σε πανσιόν με ημιδιατροφή στη Μολδοβλαχία, να μας κυνηγάει ο Υψηλάντης... ή με τη Λασκαρίνα στο αμπάρι της κορβέτας της, να μας ψάχνει ο Μπούμπουλης σε όλες τις Σπέτσες με το καριοφίλι στο χέρι... Τι μου θύμισες τώρα...

11) Θα ανέβαινες σ' ένα βουνό, αν το επέβαλε το ωροσκόπιο σου;
Για το ωροσκόπιο δε νομίζω, αλλά έτσι κι αλλιώς, λόγω Καραμανλή, έχω πάρει τα βουνά εθελοντικά!

12) Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ΄τον πάγο;
Ξέρεις τώρα τι μου θυμίζει αυτή η ερώτηση; Που δεν έχεις λόγο να σκοτώσεις τον παππού, αλλά που έτσι κι αλλιώς θα τον σκοτώσεις; Τις ταινίες του Γκουσγκούνη: «Γυναίκα, έπλυνες τα πιάτα;». «Ναι, πασά μου». Ο Γκουσγκούνης δαγκώνεται. «Τι φαϊ έχει;». «Μοσχαράκι κοκκινιστό». «Ε, τότε θα σε γ....ω!»

13) Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σού έστηνε καρτέρι;
Από τότε που είδα την ομώνυμη σειρά με τον Παπακαλιάτη, κλείνω τα μάτια μου όταν μου στήνει καρτέρι η ελληνική τηλεόραση. Ειδικότερα, όταν μου στήνει καρτέρι ο Πρετεντέρης στο δελτίο του Mega. Καρτέρι μέσα στο σπίτι μου! Δεν υπάρχει Κράτος...

14) Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, εάν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε από τον νόμο;
Τέτοιες ερωτήσεις πια, ούτε η Βίκυ Φλέσσα δεν κάνει!

15) ............
Ναι, ούτε η Βίκυ Φλέσσα...

16) Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ' την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν θα σας συλλάβουν;
Αχαρνών; Χάθηκε μια Βασιλίσσης Σοφίας, μια Πανεπιστημίου, μια Πατησίων έστω; Τρε μπανάλ! Αν με υποχρέωναν να διανύσω την Αχαρνών, θα παραδινόμουν από μόνος μου!

17) Θα σκότωνες τον Μπους, αν σου χάριζαν 10 λαχταριστά εκλέρ;
Συγγνώμη, 10 εκλέρ δίνουν μόνο αμοιβή για αυτόν τον κρετίνο; Καλά, για μαλάκες ψάχνουν;

18) Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια, αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια;
Δεν έχω σάπια δόντια. Ποιος είμαι, ο Γεωργίου;

19) Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
Αν σε ακούσει ο Αλ Γκορ ότι προτρέπεις κόσμο να μολύνει τα υπόγεια ύδατα αυτοκτονώντας μέσα στα πηγάδια, θα βάλει την «Καθημερινή» να σε κυνηγάει...