Το Δράμα της Β' Αθηνών

Το κείμενο που ακολουθεί το έγραψα τον Φλεβάρη του 2004, λίγες μέρες πριν από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές. Ο ήρωάς μου βαριέται τη ζωή του και θέλει να ζήσει καινούργιες συγκινήσεις... Νομίζω ότι εξακολουθεί να ειναι επίκαιρο - και φαντάζομαι ότι θα εξακολουθήσει να είναι στο μέλλον...

------

Υποψήφιος Βουλευτής

------

Χρήματα απέκτησα πολλά, και δόξα άλλη τόση.
Άλλα η ζωή σημαντικά δεν έχει να μου δώσει.
Και τώρα που καβάλησα τη μέση ηλικία
πρέπει να γίνω ενεργός, να σπάσει η ανία.
Σπίτι – δουλειά και τούμπαλιν, παιδιά, σκυλιά, βαριέμαι.
Πρέπει να βρω απασχόληση, να έχω να τραβιέμαι,
να λείπω βράδια, πρωινά, να μπω σε δεξιώσεις,
να νιώσω καταξίωση, να κάνω και δηλώσεις
να εκτιμούν τη γνώμη μου ασχέτως του τι λέω,
να με περνούν για κοσμικό, να κάνω τον σπουδαίο.
Γιατί μεγάλωσα πολύ και πρέπει να προσφέρω
– μα πριν να γίνω ραμολί και με φωνάζουν γέρο…

Εκάθησα και σκέφτηκα με αίσθημα ευθύνης
κάτι να έκανα καλό για χάρη της ειρήνης.
Αμέσως όμως σκέφτηκα, δεν είμαι ο Κόφι Ανάν.
Στα γόνατα έχω αρθρίτιδα, τα πόδια μου πονάν.
Μιλάω μόνο αγγλικά, και τούτα μετά βίας
όπως μιλούν οι κάτοικοι της ορεινής Λαμίας.
Θα πρέπει να σκεφτώ καλά τι έχω από προσόντα
– εκτός απ’ το διώροφο και το αμάξι Χόντα…

Στην τηλεόραση έβλεπα να κονταροχτυπιούνται
πολιτευτές και βουλευτές, και να τσουρομαδιούνται.
Αυτό είναι πάθος, σκέφτηκα, και έχει ενδιαφέρον
να βρίζεις, να συγχύζεσαι για ίδιον συμφέρον.
Τόσο ενθουσιάστηκα, που σκέφτηκα ευθύς
στις εκλογές που έρχονται να πάω για βουλευτής.
Να έχω δόξα πιο λαμπρή, να με γνωρίζουν όλοι,
να με κερνάνε τσικουδιές, γλυκό λικέρ ροσόλι.
Οι κάμερες να τρέχουνε δηλώσεις μου μη χάσουν
και να παλεύουν σθεναρά κοντά μου για να φτάσουν.
Να έχω τζάμπα Μερσεντές μ’ υδραυλικό τιμόνι,
στο G-B Corner να δειπνώ, το κόμμα να πληρώνει…

Με τοποθέτησαν, που λες, στη Β’ Αθηνών
κι αισθάνομαι να μου ’ρχεται το εγκεφαλικόν,
λες και δεν είχανε αλλού να με τοποθετήσουν.
Άντε να πω στο πόπολο να ’ρθουν να με ψηφίσουν,
άντε να πας σε λαϊκές σ’ εικοσιπέντε δήμους
να κυνηγάς με το στανιό τις λαϊκές τις ψήφους.
Θα με τρελαίνουν στα φιλιά, στις αγκαλιές οι γέροι
από τις χειραψίες τους θα μου πιαστεί το χέρι.
Χάθηκε, άραγε, να μπω σε μονοεδρική

και να ξεμπλέξω γρήγορα, ευθύς, στο πι και φι; (…)

Αριστερά - Δεξιά

Όπως πολύ πετυχημένα επεσήμαναν πολλοί συμπολίτες μας, στις πρόσφατες εκλογές ο ελληνικός λαός κατάφερε το αμίμητο: έκανε αριστερή στροφή και έβγαλε δεξιά κυβέρνηση! Αυτό επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά στην ανθρωπότητα την πρωτοπορία του ελληνικού λαού, διαχρονικά. Οι πρωτοπόροι αρχαίοι μας πρόγονοι σέρβιραν κοκτέιλ κώνειο στον Σωκράτη, κι οι Νεοέλληνες, άξια τέκνα των προγόνων τους (που θα ‘λεγε κι ο βουλευτής – Θου, Κύριε! – Άδωνις Γεωργιάδης) και μες στην πρωτοπορία (ασχολίαστο!) παραδίδουν για μια ακόμη φορά μαθήματα δημοκρατίας.
Και τελικά, φίλε αναγνώστη, έρχομαι να σε ρωτήσω: τ’ είν’ η πατρίδα μας; Είναι μια θάλασσα, και μεις καπεταναίοι. Θέλαμε να πάμε τη μαούνα αριστερά, αλλά ξεχάσαμε να επαναφέρουμε το τιμόνι, κάναμε μεταβολή, και στρίψαμε αλλού γι’ αλλού.
Ακολουθεί μια.. χμμ… λυρική πολιτική ανάλυση που μου ενέπνευσε η Μούσα – βοήθησε φυσικά κι ο καφές που προσγειώθηκε στο σακάκι του Βενιζέλου («Μπράβο, Ευάγγελε, αυτός είναι καφές!!»)

Αριστερά – Δεξιά
(και δεν εννοώ το εστιατόριο…)

Πάρ’ το λιγάκι αριστερά
σαν καπετάνιος σου ‘πα
και στο αμπάρι επέστρεψα
να βάλω νέα ρούχα.
Είχα, όπως βλέπεις, προς εσέ
τυφλή εμπιστοσύνη,
ότ’ ήσουν, λέω, έμπειρος
και όλο αξιοσύνη.
Για μούτσο σ’ είχα ικανό
και γι’ άξιο παλικάρι
να στρίβεις το πηδάλιο
αφού έχουμε σαλπάρει.
Και το ‘στριβες, και το ‘στριβες
αριστερά πολύ,
κι απ’ το πολύ αριστερά
χάλασε το μαλλί.
Απ’ τις ριπές του άνεμου
κι απ’ την ορμή του πλοίου
βαστιόμουνα να κρατηθώ
πριν τέλος έρθει βίου.
Κι εξηκολούθης τη στροφή
και δεν τη σταματούσες.
Σαν έκανες μεταβολή
κι είδες τις Συρακούσες,
κάτι υποψιάστηκες
μα είπες μη μιλήσεις
– ποιος είσαι εσύ να μην ακούς
του καπετάνιου ρήσεις…

Κι από το στρίψε αριστερά
με τέρμα το τιμόνι,
στα δεξιά προσάραξε
το έρμο το βαπόρι.
Σαν να μην έφτανε αυτό
χαλάει κι η μηχανή,
και ήταν πια αδύνατη
η αριστερή στροφή.

Καταραμένε ναύκληρε,
τι ’τανε να σε βάλω
στο πόδι μου; Κατάφερα
τα μάτια μου να βγάλω;
Τώρα θα κάνουμε εδώ
παρέα στα γλαρόνια
και πλέον θα κουνήσουμε
σε τέσσερα, ίσως, χρόνια…